Voksen

Etter at mannen fylte 32 år sist veke har vi snakka litt om det å vere voksen. Kva gjør ein voksen til ein voksen? Er vi voksne når vi kan stemme? Er vi voksne når vi er fylt 32? 30? 25? 45? Eller er vi voksne når vi sjølv meiner at vi er det? Etter samtaler på jobb kom vi fram til følgjande definisjon:

Alder + ansvar = voksen

Med denne i grunn er ein ikkje voksen sjølv om ein har fått barn, sjølv om ein har levd eit vist antal år, sjølv om ein har jobb, sjølv om ein kan køyre bil eller kjøpe vin. Det er SUMMEN av alle desse tingene som avgjør om du er voksen/kor voksen du er.

Som ved alle andre definisjoner er også denne verdt eit kritisk blikk. Er det så viktig å bli sett på som voksen? Og på den andre sida; kvifor er mange så redde for å bli voksen?

Ein ting er i alle fall sikkert - eg følte meg voksen i går - oh yeah! Levere unger i barnehage, jobbe litt, køyre på verkstad med bilen, vente (og lese mange Se og Hør), jobbe litt meir, køyre til fysioterapaut med bilkræsj/kontornakken min, lage middag, spise middag, vaske klær, lese bok med lillesøster, slokne på sofaen under Fantorangen, spise ei skive, ein time intervalltrening på sats, dusje, lage nisteboksar for neste dag, sjå TV, i seng. Mest var det verkstaden og fysioterapien som velta "voksen-lasset", alt det andre gjør eg meir eller mindre kvar dag uansett (utanom intervalltrening da, la meg ikkje leggje på). Fiks bilen verkstad! Fiks meg fysioterapaut!

I dag har eg vore på verkstad IGJEN og fått nytt batteri. Eg har inegn planar om å bruke meir avspaseringstimar sittande med nasa i eit gammalt sladreblad. Fysioterapien fortsetter ei stund til - når det blir ei vane går eg sikkert tilbake til eigen kjensle av voksenheit - eg er UNG voksen. Framleis berre 31 år må vite!